sztuka mehendi

Historia henny

Henna była używana przez ludzi od starożytności – już najprawdopodobniej w Neolicie stosowano ją do farbowania skóry i włosów. Lawsonia inermis, czyli roślina, z której proszku wytwarza się hennową pastę, do rozwoju potrzebuje ciepłego klimatu, dlatego pierwsze ślady stosowania henny można znaleźć na terenach śródziemnomorskich i w Egipcie. Zwyczaj malowania henną rozprzestrzeniał się w krajach arabskich wraz z podbojami muzułmanów, a do Indii trafił najprawdopodobniej w średniowieczu. Henna sprawdza się świetnie jako substancja chłodząca. Odznacza się też właściwościami bakteriobójczymi, co niewątpliwie legło u podstaw jej stosowania.

Z biegiem czasu, w antycznych ludnościach wykształciły się tradycje malowania wzorów, które stawały się coraz bardziej skomplikowane. Jej popularność nie powinna dziwić: mehendi pełnić mogła funkcję biżuterii, na której prawdziwą postać nie mogła pozwolić sobie znaczna część wiejskiego społeczeństwa. Henna zaczęła być też wykorzystywana jako element rytuałów związanych z przejściem, a w szczególności: z zamążpójściem.

Dzięki rozpowszechnieniu się podróży i Internetowi, sztuka mehendi jest praktykowana dziś na całym świecie. Swoją popularność zawdzięcza przede wszystkim dekoracyjnemu charakterowi i tymczasowości. Każdy rejon świata szczyci się przy tym właściwymi dla siebie wzorami – w krajach Zatoki Arabskiej królują duże kwiaty, w Indiach – wzory są gęste i występują w nich liczne paisley’e, przy czym w Maroku – rządzi geometria. Hennę można nakładać na wiele sposobów: patyczkiem, strzykawką albo rożkiem. Ja używam tego ostatniego narzędzia ze względu na jego poręczność i możliwość malowania nim grubych i cienkich linii. Pasta, którą stosuję do malowania, zawiera wodę, cukier, olejek eteryczny i hennowy proszek.